Amelandjournaal dag 2

23-5-2018

Rond zes uur begon de boerderij tot leven te komen. Voor velen bestond de wekker vandaag uit het geluid van de tafelvoetbaltafel en het geschreeuw bij het tafeltennis. Dat nog niet iedereen helemaal wakker was bleek uit het antwoord van Bruno op de vraag hoe hij geslapen had: “gewoon in mijn slaapzak, hoezo?”. Uiteindelijk zat iedereen om negen uur aan het ontbijt. Daar smeerden we gelijk ook wat boterhammen voor de lunch, we hadden immers nog wat kilometers voor de boeg vandaag.

Om ons einddoel (de vuurtoren) te bereiken moesten eerst de fietsen gehaald worden. Iedereen een fiets op maat, dus oplijnen van groot naar klein. De meneer van de fietsverhuur vond onze de rij de netste die hij ooit gezien had… Met de wind in de rug vlogen we door de duinen naar onze rood-witte bestemming. Dat duwtje in de rug werd niet door iedereen opgemerkt en zo leek de afstand, ondanks alle indianenverhalen, eigenlijk best mee te vallen.

Na de lunch bij de vuurtoren werden de duinen en bossen rondom het lichtbaken ingenomen door de teams voor een potje vlaggenroof. De vlaggen bleken zó goed verstopt dat het voornamelijk uitliep in heuvelbestormingen, tactiekbesprekingen en snelheidswedstrijdjes. Aan het einde stond dan ook de brilstand op het bord. Toen we na het spelen op het nabijgelegen strand aankwamen bleek de wind in kracht toegenomen te zijn. Het zwemmen kon vandaag dan ook niet te ver uit de kust en na het spelen in het water moest er een flinke wandeling terug naar de handdoek ingezet worden. We vonden wat windstilte in de duinen en zonder die wind was het heerlijk om bij te bruinen in de zon, het reilen en zeilen in de groep te bespreken of gewoon lekker te genieten van de laatste restjes snoep.

Zoals door sommigen al vermoed,  had de terugweg wat meer voeten in de aarde. Met de wind vol in het gezicht leek de afstand tot “thuis” een stuk gegroeid te zijn. Na de nodige pitstops en tussensprintjes kwam het uitgedunde peloton over de finish. De achterblijvers kwamen in groepjes binnen, maar allemaal ruim binnen de limiet. Morgen dus nog een dag op de fiets, al lijkt die etappe meer een kans voor de sprinters in het deelnemers veld: een vlakke rit over de dijk richting het wad.

Terug op de boerderij werd er, na het verslinden van een broodje knakworst, stevig gechilld. De kinderen deelden zich op in groepen en kozen voor een spelletje rond-de-tafel, patsen in slaapzakken, een beetje frisbeeën, tafelvoetbal, weerwolven of gewoon muziek luisteren en praten. Ondertussen werd in de keuken een maaltijd voorbereid. Het menu van vanavond: Hollandse pot met een Turks tintje. Het weer liet het ons toe om dit diner wederom op het terras plaats te laten vinden.

’s Avonds toen de schemering inviel werd er gesmokkeld in het bos. De groepen kinderen waren zichtbaar aan het genieten van het onzichtbaar door het bos bewegen. Ook op de gezichten van de douaniers was een geconcentreerde glimlach te herkennen. Uiteindelijk wist één groepje de route zo af te leggen dat ze daarbij maar drie keer gesnapt werden. Opbrengst van die groep: €220,-. Overduidelijk de winnaars van de avond. Bij terugkomst een tekencontrole, tandenpoetsen, de meeste spannende momenten doorspreken en toen erg snel de ogen dicht. Op naar morgen!